Keep the children’s fire!
“As children of Nature, she [Mother Nature] will teach us. And if we look carefully enough, we will understand, she will teach us how we must govern our people.” This is known as the “circle of law,” and led the chiefs of the indigenous people to create a fire which they named The Children’s Fire.
http://www.pachamama.org/blog/video-tim-macartney-keep-the-childrens-fire-going
Dit is een blog omdat ik boos ben. Boos omdat we elkaar zo willens en wetens beduvelen. En laten beduvelen. Het gaat over de door mij zo langzamerhand verfoeide kreet ‘Meten is weten’.
Want meten is soms helemaal niet weten. Meten is steeds vaker in de luren leggen, de spot zetten op bepaalde zaken zodat de rest buiten beeld blijft. Meten is dan vooral belazeren.
Neem nou Nestle. En gelijk er maar bij gezegd: er zijn meer bedrijven als Nestle! Maar Nestle gaf afgelopen week wel een heel duidelijk beeld van de idiotie waar we dagelijks mee te maken hebben als het aan de mannetjes (ja, het zijn meestal de mannen) in de top ligt.
Uit de documentaire van Tegenlicht viel niet mis te verstaan dat de praktijken van Nestle op z’n zachtst gezegd zeer dubieus zijn. Om je een common good toe te eigenen en voor eigen gewin te verkopen, soit. Kun je nog slim ondernemen noemen. Maar als dat betekent dat je daarmee schade berokkent aan ander leven (mens en natuur), dan wordt het toch gelijk een heel ander verhaal. Ronduit onsmakelijk wordt het als je het verhaal rondbazuint dat je toch zo sociaal en duurzaam bezig bent.
Want daar hebben we de Dow Jones Duurzaamheidsindex. Een “toonaangevende graadmeter die grote bedrijven langs de duurzaamheidsmeetlat legt en ze afzet tegen branchegenoten”. Daar lees je dan tot je verbijstering in de kranten: “Waar vorig jaar ook Philips en Unilever tot de meest duurzame bedrijven in hun industriegroep werden gerekend, zijn hun plaatsen aan de top nu ingenomen door respectievelijk Henkel en Nestlé.”
Ik word onpasselijk. Hoezo meten is weten? Wat weten we nu dan? Alleen maar dat de Dow Jones Duurzaamheidsindex dus een lachertje is waar je niks mee kan. En dat het triest, heel triest gesteld is met de bedrijven aan de top.
Ooit, tijdens mijn master opleiding, leerde ik van een ISO-9000 auditor dat je als je een schroef op de voorgeschreven wijze in de muur draait, volgens de regels van ISO-9000, je als bedrijf het plakkaat “ISO-9000 gecertificeerd” kan krijgen. Daar stond vast keurig in de kleine lettertjes onderaan bij dat het alleen om het schroefje indraaien ging, dat ben ik vergeten, maar wie leest dat nou als er groot aan de muur een ISO-certificaat hangt? En dan hebben we het nog niet eens over de noodzaak of de zin van dat schroefje in die muur. Moest er wel een schroefje in die muur daar op die plek?
Want daar wringt de schoen. Het gaat er niet om dat je iets goed doet, het gaat er om dat je het goede doet. En dat wordt in de wereld van de indexen maar al te vaak vergeten.
Meten is niet weten. Meten is aan de buitenwereld een verhaal vertellen hoe goed jij wel niet bent. Voor mij is dat een achterhaalde strategie en waarheid. Voor de Wereld van Morgen zette al eerder vraagtekens bij de Dow Jones Duurzaamheidsindex. Lees hun blog daarover in 2010:
http://voordewereldvanmorgen.nl/Nieuws/Nieuwstype/Nieuwsbericht/Nieuws/Praat_mee__Wat_zeggen_de_duurzaamheidsindexen_nou_precies_
We weten allemaal waar het om gaat bij duurzaam ondernemen. Duurzaam ondernemen is meerwaarde creëren voor het geheel in plaats van het verrijken van de happy few. Zolang het vertrekpunt van een bedrijf is geld verdienen, al of niet rekening houdend met je sociale en natuurlijke omgeving, dan hebben ze het nog niet begrepen. Pas als je vertrekpunt is om meerwaarde voor het geheel te creëren, kom dan nog maar eens langs. Dat is duurzaam ondernemen. En daar hebben we geen Dow Jones Duurzaamheidsindex voor nodig. Dat is zo wel duidelijk. Want dat zien we in alle genen van je bedrijf, organisatie en je producten en processen terug.
Duurzaam ondernemen is a way of life. Met oog voor daar en later in je handelen van hier en nu.
Vandaar “The Children’s Fire”. Laat dat onze leidraad zijn!